Ölüm ansızın topuklarımı ısırdığında,
Ak benzine yıldız cümbüşleri vuracak.
Sesinde alacalı bir inilti çırpınacak,
Göz kapakların bir balçık gölüne batıp çıkacak.

Akşamı erkene alan saatten ümitliyim.
Ümitliyim kavruk sokaklarında ekmek tanesi
bırakmayan kentten.
Uyuyorum sanıp onca düşümü zararına satsam da,
Ümitliyim, bu kapital döngüyü tarumar edecek

gençten.

Ölüm ansızın topuklarımı ısırdığında,
Karıncanın biri o en mutmain haliyle safına geçecek.
Sırt kemiklerimden çekilecek ağrılarım tel tel,
Arabın Arap olmayana üstünlüğü yok elbet,
Bu yüzdendir bir nesil,
Cuma’ların tatiline öncülük edecek.