Vaktime damlayan bir şarkıyla unutsam,
Koynumda kıvrılmış yatan cefayı.
Anlatır mı üflenmese bu mızıka sana?
Bende kibrite vurgun kağıt misali kavrulan sevdayı.

Nice kederi tarçın boyalı keklere gömdüm de…
Çatalımdaki bir tek “sen” tadını yutamadım.
Ah Nermine Memedova… Sus artık!
Gözlerine serilmiş kahküllerini öpeyim sus.
Korkarım sesin beni şair edecek.

Kaçır beni Tanrının bizi bulamayacağı mabetlere.
Ya da parmaklarının uçlarındaki dermanı kalbime dokundur.
Ya da dans et benimle ateşi odunlara sattığımız bir gece.
Ya da sus! Sesin böğrümde büyüyor.
Belindeki kancalı gümüşünü öpeyim sus.
Korkarım sesin beni aşık edecek.